Yeni yıl yaklaşırken sokaklarda bir zamanların o tanıdık telaşı yok. Işıl ışıl süslenmiş vitrinler var ama önlerinde duran kalabalıklar yok. 2026’ya sayılı günler kala, en belirgin manzara şu: Yeni yıl geliyor ama alışveriş çılgınlığı gelmiyor.
Çünkü artık herkes hesabını daha sıkı yapıyor.
Enflasyonun gölgesinde geçen son yıllar, tüketim alışkanlıklarını kökünden değiştirdi. Bir zamanlar yeni yıl öncesi paket paket hediyeler alan, evine torbalarla dönen insanlar, şimdi “Gerçekten gerekli mi?” sorusunu sormadan cüzdanını açmıyor. Yeni yıl sofraları bile eskisi gibi değil; bolluğun yerini planlama, abartının yerini denge aldı.
Belki de kimse bunu yüksek sesle söylemek istemiyor ama 2026’ya girerken toplumun büyük bölümünün hediyesi, ekonomik istikrar özlemi. Biraz nefes alabilmek. Etikete bakmadan bir şey almanın ne demek olduğunu hatırlamak.
Yılbaşının ruhu elbette sadece alışverişten ibaret değil. Ancak ekonomik koşullar, kaçınılmaz şekilde toplumun eğlenme biçimini, hediyeleşme alışkanlıklarını ve beklentilerini şekillendiriyor. “Yeni yıl kutlaması” birçok aile için daha mütevazı bir sofraya, daha küçük bir hediye paketine, daha sessiz bir geceye dönüştü.
Fakat tüm bu tabloya rağmen yeni yılın kendisi bir umuttur. Takvim değişir, hayaller tazelenir, beklentiler yeniden yazılır. Belki bu yıl en değerli hediye; biraz huzur, biraz ferahlık, biraz da yarına dair güven olabilir. Belki de bu yıl ilk kez şunu öğrendik: Yeni yıl, yeni eşyalarla değil, yeni umutlarla güzelleşiyor.
2026 kapıda…
Dileğimiz, hem cüzdanların hem yüreklerin biraz daha hafifleyeceği bir yıl olması. Bolluğun değil, adaletin; çılgın tüketimin değil, gerçek refahın yılı olması. Çünkü bir ülkenin yeni yıl heyecanı, raflardan değil, umutlardan beslenir.
Herkese, ekonomik kaygıların gölgesinde değil, umut ışığının aydınlattığı bir yıl diliyorum.
